Nagsimula ang “Muli” in the late 60s sa Baguio nang lumabas si Jun (Sid) mula sa seminary at mapasama sa grupo ng mga komunista headed by Celest (Arnold Reyes) na naging lover niya. Bawal pa noon ang kabaklaan sa rebel movement and he was suspended as a member. Nagturo siya sa college at habang mina-manage ang bahay nilang naging inn or pension house for tourists na nagagawi sa Baguio. Naging guests nila roon si Errol (Cogie) kasama ang ama nitong seaman.
Mabagal ang pagde-develop sa love story nina Jun at Errol. After mapatay si Celest sa isang enkwentro, may nagkagusto kay Jun na estudyante niya (JM Barrera) pero iniwasan niya ito kaya namundok. Si Errol ay ilang ulit na nagbalik sa pension house ni Jun pero wala pa munang nangyari sa kanila. Once ay kasama pa ang girlfriend nito (Maxine Eigenmann, sister ni Sid Lucero in real life), na anak daw ng Marcos cronies. Nakatapos si Errol ng abugasya at naglingkod sa Court of Appeals. Minsang nagbalik ito sa Baguio na may asawa na, nagkalasingan sila at doon may unang nangyari sa kanila ni Jun.
Now you see it, now you don’t si Errol sa buhay ni Jun. Ni hindi kumokontak at all. Ilang beses tinangka ni Jun na sulatan si Errol sa Maynila ngunit wala siyang lakas ng loob na i-mail ang letter niya at iniipon lang niya ang mga iyon sa isang kahon. Nakilala naman niya ang mining engineer na si Roland (Rocky Salumbides) na tapat na umibig sa kanya. Pero nagkalayo sila nang madestino ito sa ibang probinsiya.
Willing si Jun na iwanan si Roland para kay Errol pero itong huli ay hindi maiwanan ang asawa’t mga anak niya. Isa sa nakakatawang eksena sa movie ay nang magkatabing natutulog sina Jun at Errol sa kuwarto ng una nang biglang dumating si Roland kaya kinailangang tumakas ni Errol.
The story is told amidst the political changes na nagaganap sa ating bansa as shown in news footages na pinapanood ng mga tauhan sa TV, kasama na ang imposition of martial law, pagpatay kay Ninoy at libing nito, People Power revolution, ang pagpapalayas kay Erap sa Malacanang, at pati na ang pagdaraos dito ng Miss Universe pageant. Maayos na naisangkap ang mga ito sa story proper.
The film wavers only towards the end na nag-drag ito dahil parang hindi malaman kung anong proper ending ang ibibigay sa love story nina Jun at Errol. Puede nga itong putulan pa to make it tighter and the pacing, quicker. But as it is, walang dudang the narrative is told in a convincing and absorbing manner. What holds the film together is the brilliant performance of Sid Lucero as Jun. The story is told from his point of view and he’s in about 95% of the scenes. He gives a no-holds barred, all stops are pulled, todo bigay kind of portrayal specially in the sex scenes where you can see he has no reluctance at all to do all the torrid same sex lovemaking he was told to do with Arnold, JM, Rocky and most of all, Cogie. Ang maganda kay Sid ay kontrolado ang klase ng emoting niya at kahit na sa pinaka-intense na mga tagpo, never siyang umo-over kaya maramdamin ang dating, lalo sa tagpong namatay ang isang mahal niya sa buhay at inililigpit niya ang mga gamit nito.
Mahusay ang suporta nina Rocky as the loving engineer (napakasuwerte nga ni Jun sa kanya) at ni Kenneth Ocampo bilang baklang kasambahay ni Jun na maraming comic moments kahit na nga kaswal lang na nagbibitaw ng simpleng linya like “Hindi mo ba siya ipagluluto ng kaldereta?” What detracts from the film is the unimpressive portrayal of Cogie as Errol. Looks like he has lost his touch as an actor. Para siyang zombie na nagdaraan lang sa movie na hindi yata ganap na naiintindihan ang papel na kanyang ginagampanan. Kahit na nga naghubad din siya’t nakipag-lovemaking kay Sid, kulang sa tamang emosyon ang acting niya. Come to think of it, hindi ito bagay na comeback movie for him kasi para siyang tuod na ill at ease na di mo mawari.
Sa kabuuan ay okay na sana ang production design, lalo na ang period design for previous decades. Nakuha rin ng cinematography ang ganda ng location, especially when the fog is coming in to envelope the mountainous surroundings. Ang na-improve sana ay ang efforts na mukhang patandain ang mga tauhan on screen. After 40 years, Sid, Cogie and all their friends look the same, pinaputi lang buhok, which is not persuasive kasi, in this day and age, kay dali-daling magpalagay ng hair dye. Ang dapat binago ay ang hitsura ng mukha nila. The skin remains as tight as ever. Sana man lang ay nilagyan sila ng bulak sa loob ng cheeks or something to show na nag-sag ang mukha nila, o kaya’y pinakitang tumaba sila ng konti at pinagsuot sila ng bulkier clothing. Walang ganung effort kaya sa mga eksenang anak na ni Cogie si Jorross Gamboa, sa totoo lang, mas younger looking pa rin ang dating ni Cogie on screen than Jorross and that makes our suspension of disbelief quite difficult.
